Günlerden zorluk günü… Ceyşü’l Usra… Zorluk Ordusu

 Hz. Ebu Bekir - Radıyallahu Anh - vermişti. Ömer - Radıyallahu Anh - da vermişti. Abdurrahman bin Avf - Radıyallahu Anh - da vermişti. Tabi ki Hz. Osman - Radıyallahu Anh - da vermişti. Ama yetmemişti. Veren herkes zaten vereceğini vermişti. Müslüman gibi gözüken münafıklar vermemişti sadece. Kimseden bir şey istemeyen Efendimiz - Sallallahu Aleyhi ve Sellem - Mescid-i Nebevi’nin minberine çıkmış, sesleniyordu herkese. Orduya destek vermeleri için insanları teşvik ediyordu. 

Kim Allah için Ceyşü’l Usra’ya (Zorluk Ordusuna) yardım edecek!

Hz. Osman - Radıyallahu Anh - ayağa katlı: “Yükleriyle birlikte yüz deve benden ey Allahın Rasulü” dedi. 

Efendimiz çok sevinmişti. Yine sordu. Yine Osman - Radıyallahu Anh - “Yükleriyle birlikte yüz deve daha benden ey Allahın Rasulü” dedi. Efendimiz mutlu oldu. Yine sordu. Yine ve yine aynı cevap. 

Ordu Ceyşü’l Usra yani zorluk, sıkıntı ordusuydu ancak Osman - Radıyallahu Anh -’ın yardımı ile Ceyşü Osman, Osman - Radıyallahu Anh -’ın ordusu olmuştu artık. 

Ben verdim, başkası versin demedi. Ben yaptım başkası yapsın demedi. Hep öne atıldı. Zaten onlar hep önde olanlardı. Verdikçe ve yaptıkça hep sözleri “Hel min mezid” – “Daha yok mu” olmuştu. Ben sıramı savdım başkası versin demiyorlardı. Demezlerdi de! Şu var dendi mi bu var dendi mi hep varım, buradayım diyenler de onlardı. 

Allah Onlardan Ebeden Razı Olsun.