Meğerse Rüyaymış

Yemin etmiştim
Bir daha Ah... demeyecektim.
Ne mümkün şimdi,
Ne mümkün Ah...

Bir rüya gördüm,
Ama ne rüya...
Bahçıvan mahallesi Türkoğlu sokakta
Bir başka güzeldi hayat denen hayta.
Sıdıka teyzenin ateşle ısınan ütüsü,
Komşu kapısında ev ev dolaşmıyor artık.
Sokak başındaki çeşme kenarından yürümüyor,
Şemsiyeli Tevfik efendi.

Şekerci dayı rengarenk şekerler satmıyor artık
O yeşilim bahçedeki semaver dumanı,
Gözlerini yaşartmıyor minik Hamza'nın.
Sebze satmıyor Mirza dayı,
Yıllar gibi paslandı kapısının asma kilidi.

Artık leblebi kavurmuyor Refik usta
Küçük Cami sokağındaki pastane de yok artık
Yerini ihtişamlı bir market aldı.
İhtişamlı dediysem lafın gelişi, hiç de değil.

Bir daha görülebilir mi o haylaz yılların
Mütevazi insanları ?
Yok artık kerpiç evler.
Odam kireç tutmuyor diye,
Türkü yakan kızlar da yok artık.
Şevket usta ev yapmıyor,
Mahalleye baklava açmıyor Neriman teyze.
Yemin etmiştim,
Bir daha Ah... demeyecektim
Ne mümkün şimdi,
Ne mümkün Ah...

Yazlık sinemalara uğramaz oldu kentliler
Oynamaz oldu yeşilçam filmleri
Bilet satmıyor Fahri, yok artık kapıcı Sabri.
Kiraya bisiklet veren köşedeki dükkanda yok artık
Yok...

İbrişim satmıyor tuhafiyeler
Sabah güneşi vurmuyor artık renkli camlarına
Bitişikteki yayınevinin kitapları da yok artık.
Naylon leğen satmıyor şirin teyze
Sahura kaldırmıyor Hüseyin amca.
Bayram akşamlarının heyecanı,
Bakır tepsideki baklavanın tadı da yok artık.

Güz kokan pazen perdeler
Her kış yeniden boyatılan teneke sobalar
Şiir misali istiflenen odunlar
Koca yürekli eski insanlar yok artık.

Gönül dağını, esnaf radyolarından
Yüreklere indiremiyor Neşet Baba.
Yok artık Günaydın programı.
Çalmıyor, tat vermiyor sabah radyosu.
Yok artık, yok...

Uyandım ki
Aklıma yandığım, meğerse rüyaymış.
Yemin etmiştim,
Bir daha Ah... demeyecektim.
Ne mümkün şimdi
Ne mümkün Ah... dememek
Ah...
Ah...

| Rabia Burcu Eslik, Meğerse Rüyaymış.