Kalbin Zekâtıdır Hüzün

Gülmeyle örtülmeyeceği gibi ağlamayla da başa çıkılmaz.

Huzurdan önce olan şeyin adı, bir bayram sevincinin olmazsa olmazıdır.
Hüzün bakiye ulaşmak için yaratılmış fani kimliğimizin taşıyabileceği ilaçtır da...
Dünya hak edilmiş hüzünler yayar önümüze, ölmeden cennet verilmiş mi kimseye? İyi bir mekteptir de hüzün. O yalan bu yalan sayfalarını çevirir alın yazımızda, gerçeği biraz uzun, biraz zor, biraz yorucu da olsa en iyi hüzün anlatır. Gelmiş geçmiş ve birçok şeyi anlamış kimimiz varsa hep yanındadır.
Allah hüzünlü kalpleri sever, ancak hüznü tanıyan kalp Allah'ı zikreder.
"Hüzün benim arkadaşımdır." Der bir hadis-i şerif

Hilmi Yavuz: "Hüzün ki en çok yakışandır bize." Başlığını atar dizelerinde...
Yahya Kemal Beyatlı:
"Akşam kapanınca perde perde, bir hatıra zevki var kederde." mi diyordu ne?
O kadar haklı çıkar ve boy verir ki ıslak gözpınarlarında, artık her birimizi büyüten çocuğu olur hüzün.

Bir de vefalıdır ki, kolay kolay terk etmez, geldiği yeri sevdiyse öldüm Allah de, bir daha gitmez.

Hüzün benim yakından akrabamdır deyip kendime de doğru davranmak istiyorum. Bu kadar bahsettiysek vardır bir tanışıklık. Her insanın hüznü kendini gösterir. Hüzün vaktidir manayı öğüten ve her hüzün takip eder seni gölgenden.

Gülmeyle örtülmeyeceği gibi ağlamayla da başa çıkılmaz.
Bir palyaço hikâyesi vardır; hüznü biraz komedi gibi anlatır.

Hikâyeye göre, bir gün adamın biri doktora gitmiş ve doktorun "neyin var" sorusuna "hiçbir şeyim yok ama ben hiç gülemiyorum. Ne yapmalıyım onun için geldim" demiş. Doktor bunun için bir ilaç olmadığını söylemiş ve şaşkınlık içerisinde bir çözüm aramış. Sonunda ilk aklına gelen şeyi tavsiye etmiş gülebilmesi için. "Bu caddenin karşısında bir sirk var insanlar oraya gidince çok eğleniyorlarmış, sen de git arada, orada bir palyaço varmış ve insanları çok güldürüyormuş" demiş.

Fakat adam; "ben o palyaçoyum." cevabını vermiş.
Tarifi başkalarına yabancı kendimize tanıdık bir histir o. Başkası senin hüznünün sebebini sen gibi bilmez.

Biraz suskunluktur... Takılıp kalmak boğazına ve çıkarmak derin bir nefesle, zor olsa da...

Anlamaktır hüzün. İnsan bir bilene soru sorar fakat derdini dertten anlayana yanar.

Seven sevdiğine çoğunu dilemese de azı olsun. Ki koskoca bir boşluğu doldurmak için yaşanan hayatlar hüznün ardından gelen doğruyu bulsun. Merhameti taze tutandır hüzün.

Akşamüstüdür kâinatın...

Ömrü hüzünle geçmiş bir peygambere ümmet olmak da hüznü anlamaya değer. Başını döndürmeyen, ayaklarını yerden kesmeyen, katıla katıla güldürmese de hiç yalan söylemeyen, en gerçekçi duygudur hüzün!
Onu konuk edecek bir yerimiz muhakkak olmalı. İster tebessümün de sakla ister kahkahanda, istersen gözyaşında durakla onunla; HÜZÜN MUBAHTIR AYRILIĞIN VAR OLDUĞU BU DÜNYADA...

Sevda KIDEYŞ