ÜMMET DARAĞACINDA RESULÜN EMANETİ YASTA

... Şimdi hangi sözün ardına düşmeli kalp? Ne demeli ki acısı tam mânâsıyla anlatılmış olsun tarihin ketum karanlığına. Hangi söz, Resûlün vefatında kendini kaybeden Ömer’in kulağına çalınan ayet kadar etkili olur ki bu gün kendini yitiren ümmetin uyanışına?! Var mı, ayeti şimşek gibi haykıracak bir Sıddık? Hani nerde tesirli söz, darağacını yok edip, ümmeti tebessüm çiçekleri gibi açtıracak? Hani nerede o kutlu ümmet, din kardeşine edilen zulmün uğruna kefeni imanla giyecek?! Rabbim, var mıdır şerrin hayra çıkan akibeti?! Olur ya, sana verdiği ahdi unutmuş kulların bu vesile ile birleşir belki! Olur, ya; olsa ya! Gökte melekler ağlamakta, yerde karıncalar. Görmez misin ey cinsim; küçücük karıncalar dahi birbirine selam ederek geçmekte... Evren Rabbe her daim tabiatına göre hamd etmekte! Öyleyse nedir bizim bu şaşkınlığımız? Nedir, ölüme cinsimizden uğurlananlara karşı vurdumduymazlığımız! İman etmek demek, sıcak yataklarımızı terk etmekten geçmez mi? İlla kan bağı mı şart, ateşin yüreğimize düşmesi için? Aynı dili, aynı kültürü, aynı milliyeti mi taşıyor olmamız lazım isyan etmemiz için?! Bu gün o coğrafyalarda hayat ışıkları söndürülen insanların, yarın kaderi bizim topraklarımızda olmayacağını kim garanti edebilir?! Ya Rab, bir uyanışa vesile kıl bu şerri, olmaz mı?! Bizim şaşkınlığımızı tarihe yazma! Hitler insanları yakarken Papa sessiz kalmıştı. Mısır’da İdam silsilesi içerisinde isimler ilan edilirken, Çin’de Uygur Türkleri, Orta Afrika’da Hristiyan anti Balaka milisleri, Müslüman halkı kuşatırken Ümmet sessiz… Bir avuç sahabeden ümmet doğmuştu; bir ümmetten şimdi din kardeşleri zalimlerin ellerinden kurtulamıyor. Çağ ilerledikçe cihad bilinci geriliyor! Neyse fazla üzülmeyelim ‘nasılsa suçlanacak kader, teselli olunacak Allah affeder tutanağımız var’ mı diyelim?! Nerede bu çağın din adamları, alimleri?! Kurudu mu dilleriniz, kesildi mi takatiniz?! Hani nerede ahid vermiş iman ehli? Hani nerede ‘İslam ölmedi’ diyen ülkelerin liderleri?! Tarihe adınızla kara leke mi bırakacaksınız? İman için can vermiş şehidlerin yüzüne mahşerde nasıl bakacaksınız? Hangi cesaretle Sahabeye bizde iman ettik diyeceksiniz?! Nasıl diyeceğiz, beşiğinden ümmetim diyerek doğrulan Nebi’ye bu ümmet, ümmetinden zulüm görenler için bir ordu kuramadı diye? Hangi vicdan ‘doğumundan sonra idam edilecekler denilen kadınlar için’ Emanetini koruyabildik ey övgüye layık Resul diyebilecek?! Hangi yüzle bu gün kutlu doğumu kutluyoruz? Onun ümmetine eziyet edilirken susan dillerimizden dökülen iyi ki doğdun ey Nebi çağrısının ne kadar kalpten çıktığına yemin edebiliriz ve hangi melek şahitlik eder kalbimizden çıktığına? Gök, yer, tanıklık eder mi bu samimiyete? Bakar mı gözleri ışıldayarak yüzüme güzeller güzeli Nebi? Peki ya, Rahmetinden şüphe duyulmayan Rahmanın karşısında nasıl deriz ahdimizi tuttuk diye! Diyemeyiz, diyemem! Şimdi hiçbir icadınız, çağın iddia ettiğiniz medeniyeti ve yeni doğumlar bizleri aklayamaz! Her coğrafyada ümmeti bekleyen mazlumlar varken, bizi samimiyetsiz dualar aklayamaz! Sofralarımızdaki bolluk, üzerimizdeki kıyafetler, tatil planlarımız birer ateş gerdanı olup boynumuzu saracak… Şimdi hangi söz uyandırır bizi, Ya Ebu Bekir, ÜMMET DARAĞACINDA RESULÜN EMANETİ YASTA; söylesene bizi hangi söz kendimize getirir! Affetme ey Nebi, ölümlere seyirci kalan ümmetini! Affetmesin, bu ümmet için türlü cefaya katlananlar! Ya Rab, geç olmadan idrak ver şaşmış kullarına! Bizi bir tek senin şefkat tokadın paklar! İllâ ölüm istiyorsanız, katledilen çocukların, kadınların, adamların; ırza namusa göz diken sapık zihniyetin ölüm fermanını yazsın tarihler! İllâ kan istiyorsanız iman için akıtın; masumları hırslarınız için katletmeyin! Zira mahşer çok çetin!