MEVLİD KANDİLLERİNDE

Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla

Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz, Cenâb-ı Hakk’ın en sevgili kuludur. Kur’ân-ı Kerîm, baştan sona O’nun mehdiyle doludur. Bazı âyet-i kerîmeler doğrudan Efendimiz’i medhederken bazıları da işareten medhetmektedir. Cenâb-ı Hak, biz kullarına da, çok sevdiği habîbini medhetmemizi, O’nu sevmemizi ve Sünnet-i Seniyye’sini adım adım takip etmemizi emretmektedir. Bunun en mühim esası ise muhabbettir. Ümmet-i Muhammed, Allah ve Rasûlü’nü çok sevmenin, her fert üzerine bir farz-ı ayn olduğu husûsunda icmâ etmiştir. Hatta dinin esâsı muhabbettir. Cenâb-ı Hak şöyle buyurur:

“De ki: Eğer Allâh’ı seviyorsanız bana tâbî olunuz ki Allâh da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allâh Ğafûr ve Rahîm’dir/son derece mağfiret ve merhamet edicidir.” (Âli İmrân, 31)

Âyet-i kerîmede ifade edilen hakîkat şudur: Allah Teâlâ’yı sevdiğini iddia eden kişi, Peygamber Efendimiz’in Sünnet’ini ihyâ ederek bu sözünü ispat etmelidir. Kişi Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’i büyük bir titizlikle taklit ederse, Cenâb-ı Hak, o kulunu sever ve günahlarını affeder. Allah Rasûlü (s.a.v) Efendimiz’i Cenâb-ı Hakk’ın istediği şekilde tam olarak taklîd edebilmek için de onu büyük bir sevgiyle sevmemiz lâzımdır. Aksi takdirde, Yüce Rabbimiz, Efendimiz (s.a.v)’e karşı ilgisiz kalanları küfre düşmekle tehdit etmektedir. Yukarıdaki âyet-i kerîmenin devamında şöyle buyrulur:

“De ki: Allah’a ve Rasûlü’ne itaat edin! Eğer yüz çevirirlerse bilsinler ki Allah kâfirleri sevmez.” (Âli İmrân, 32)

Şu muhakkak ki tam bir müslüman olabilmek için Peygamber (s.a.v) Efendimiz’i çok sevmeye ihtiyacımız vardır. O’na karşı beslediğimiz muhabbeti artırmak için de muhtelif vesilelere muhtacız. İşte bu vesilelerin en güzeli Mevlid Kandili merasimleridir.

Mevlid kandillerinde Rasulullah (s.a.v) Efendimiz’e bol bol salât u selâm getirmeliyiz. O’nun ibadetlerinden, ahlâkından, hadîs-i şerîflerinden mûcizelerinden ve mübarek hayatından bahsetmeliyiz. Bu şekilde O’nu daha yakından tanıyarak Sünnet-i Seniyye’sini hayatımıza tatbik edebilir ve O’na olan muhabbetimizi artırabiliriz. Bunlar da bize âhiretteki ebedî cennetin ve ebedî saadetin yolunu açar. Zira Peygamber (s.a.v) Efendimiz’e muhabbet beslemek, kâfirlere bile fayda sağlamıştır. Buhârî’de şu rivâyet yer alır:

Urve bin Zübeyr (r.anhümâ) şöyle der: “Süveybe (r.anhâ) Ebû Leheb’in câriyesi idi. (Efendimiz (s.a.v)’in doğum müjdesini getirince) Ebû Leheb sevincinden onu âzâd etti. Süveybe (r.anhâ) bir müddet Peygamber (s.a.v) Efendimiz’i emzirdi.

Ebû Leheb öldüğü zaman, âilesinden birine rüyâsında fenâ bir hâlde gösterildi. Akrabası ona:

«−Neyle karşılaştın?» diye sordu. Ebû Leheb:

«−Sizden ayrıldıktan sonra hiç hayır yüzü görmedim. Yalnız Süveybe’yi âzâd ettiğim için şuradan sulandım!» (diye başparmağıyla şehâdet parmağı arasındaki bir deliği gösterdi).” (Buhârî, Nikâh, 20)

Cenâb-ı Hak şöyle buyurur:

“De ki: «Ancak Allah’ın lütuf ve rahmetiyle, yalnız bunlarla sevinsinler. Bu, onların toplayıp durduklarından daha hayırlıdır.” (Yûnus, 58)

Cenâb-ı Hak, burada bize Allah’ın rahmetiyle sevinmemizi emretmektedir. Allah Rasûlü (s.a.v) Efendimiz ise en büyük ilâhî rahmettir. Nitekim âyet-i kerîmede şöyle buyrulur:

“(Rasûlüm!) Biz seni âlemlere ancak rahmet olarak gönderdik.” (el-Enbiyâ, 107)

Peygamber Efendimiz’in doğuşu, bütün âlemler için büyük bir rahmet ve berekettir. Bu sebeple herkesin muhtelif ibadetlerle Cenâb-ı Hakk’a şükretmesi îcâb eder. Zira Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e, pazartesi günü oruç tutmanın fazileti sorulduğunda, şöyle buyurmuşlardır:

“O gün, benim doğduğum, peygamber olduğum (veya bana vahiy geldiği) gündür.” (Müslim, Sıyâm 197, 198)

Mü’minlere rahmet olan bu nevi diğer günler için de Allah’a şükredilir. Nitekim Allah Rasûlü (s.a.v) Medîne’ye geldiğinde yahûdîlerin âşûrâ günü oruç tuttuklarını görmüştü. Sebebini sorduğunda yahûdîler:

“–Bu büyük bir gündür. Allâh Teâlâ, bu günde Mûsâ (a.s)’ı kurtardı, Firavun hânedânını ise denizde boğdu. Mûsâ (a.s) da Allâh’a şükür için o gün oruç tuttu.” dediler. Bunun üzerine Rasûl-i Ekrem Efendimiz:

“–Ben, Mûsâ’ya sizden daha yakınım.” buyurdular. O gün oruç tuttular ve mü’minlere de o gün oruç tutmalarını emrettiler. (Buharî, Enbiyâ, 24)

Hatta buna o kadar ehemmiyet verdiler ki, şöyle buyurdular:

“Her kim sabahleyin bir şeyler yediyse, günün geri kalanında bir şey yemesin, (oruç tutsun)! Her kim bir şey yemediyse, o da hemen oruca niyetlensin! Zira bugün âşûrâ günüdür.” (Buhârî, Savm, 69)

Kandil geceleri ve onlara benzer diğer gün ve geceler birer örf, âdet ve gelenek olup dinin aslına taalluk etmez. Dolayısıyla bunları meşrû ya da sünnet diye tavsif etmek doğru değildir. Bu tür faaliyetler, dinin aslî hükümlerinden biriyle de çelişmez.

Ancak insanlar, muayyen gün ve mekânlarda, geçmişteki mühim hâdiselerle daha kolay irtibat kurabilir ve ulvî heyecanları daha rahat hissedebilirler. Bunlar vesilesiyle, içinde bulunduklar anda geçmişi hatırlar, görünenden görünmeyen âleme kolayca intikal edebilirler. O hâlde böyle muayyen günlerde insanların bir araya gelmesini fırsat telâkkî etmeli, onları hayra ve sâlih amellere teşvik etmelidir. Zira bu günlerde -vaktin tespitinde ister hata, ister isabet edilmiş olsun- büyük kalabalıklar camilere toplanmaktadır. Bu insanların, Allah’ın zikri ve Rasûlü’nün muhabbeti sebebiyle toplanmış olmaları bile Allah’ın rahmetini ve fazlını celbetmeye kâfîdir.

Ancak Peygamber (s.a.v) Efendimiz’i sadece Mevlîd Kandili’nde hatırlamak, bizim için büyük bir eksiklik olur. Hâlbuki biz Rasûlullah (s.a.v)’i her zaman hatırlamalı, kalplerimiz daima onunla meşgul olmalıdır. Mevlîd Kandili de, Efendimiz’i bize hatırlatan vesîlelerden sadece biri olmalıdır.

Sultan I. Ahmet Han, her gün sabahleyin bir kâğıda “Muhammed” ismini yazar ve sarığının kıvrımları arasına yerleştirirdi. Bununla:

“Benim büyüklüğüm tâc sahibi olmakta değil, senin ism-i şerîfini her gün başımda taşımakladır Ya Resûlallah!” demek isterdi. Yine bu yüce Sultan:

“−Rasûlullah’ın kabrinin kandillerinde zeytinyağının yanması muvâfık değildir” diyerek Türbe-i Rasûlullah’ın kandillerinde yakılmak üzere gül yağı vakfetmiştir.

Hayatımızın her ânında Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in Sünnet-i Seniyye’sini yaşayarak dâimâ O’nunla beraber olmalıyız. En azından bol bol salât u selâm okuyarak, Efendimiz ile alâkamızı canlı tutmalıyız. Zira salevât-ı şerîfenin feyiz ve bereketi pek çoktur. Cenâb-ı Hak şöyle buyurur:

“Allâh ve melekleri, Peygamber’e çokça salât ederler. Ey mü’minler! Siz de O’na salavât getirin ve tam bir teslimiyetle selâm verin!”(el-Ahzâb, 56

Peygamber Efendimiz’e salevât getirmenin o kadar çok faydası vardır ki saymakla bitmez: Bir salevât getirene, Cenâb-ı Hak on rahmet eder, on derece yükseltir, on sevap verir ve on günahını siler. Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz, onun salât u selâmına cevap verir ve kıyamet günü ona şefaatçi olur. Salevât hürmetine dualar makbul olur. Kıyamet günü Efendimiz’e en yakın olacak kişi, en fazla salevât getiren kimsedir…

Rivayet edilir ki Hindistan’da bir ayakkabı tamircisi, hem çekiç vurur hem de onunla âhenkli bir şekilde salevât getirirmiş. Bir gün yanına bir kişi uğramış. Tamircinin bu hâlini görünce:

“‒Sen nerede Muhammed nerede? O seni duyamaz!” demiş. Bu hâdisenin üzerinden dört sene geçtikten sonra Cenâb-ı Hak bu zâta hacca gitmeyi nasîb eylemiş. Efendimiz (s.a.v)’i ziyaret ettiği esnâda Hücre-i Saâdet’in önünde durunca içeriden, çekiç sesiyle birlikte ayakkabı tamircisinin nağmeli salât u selâmını işitmiş. Cenâb-ı Hak, bu şekilde, mü’minlerin salât u selâmının Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’e arzedildiğini açıkça göstermiş. (es-Seyyid Muhammed bin Alevî el-Mâlikî, Havle’l-ihtifâl bi’l-Mevlidi’n-Nebeviyyi’ş-Şerîf, s. 15). Allah CC

selamı bereketi Rahmeti mağfireti üzerinize olsun.

METİN ALKAN

EĞİTİMCİ YAZAR

Araştırmacı Yazarlar | Yazarlar