Araştırmacı Yazarlar | Yazarlar

Ruhu saran bir ses yükselsin,

Hayata karışan nefese hakikat yüklensin...

Dalıyorum ruhumun derinliklerine, kayboluyorum engin denizlerde…Ve soruyorum kendi kendime...Biz, nasıl bu hale geldik?

Giyindik o donuk ruhları bedenlerimize, körelmiş vicdanlarla sadece Dünya’ya bağlı bir meta haline geldik!Dünya’dan Dünya’ya, dünyalıklarla, kendi dünyamızda, Dünya telaşında!

Ey benim sefil nefsim!

Sen ruhumu hançerleyen hançer,

Ömrüme dolanan zemheri zehir!

Ey benim sefil nefsim!

Nefisler savaşında,

Geceye nice zulümler düşmüş,

Zamanın kargaşasında,

Gözlerinden damlayan pınar çok mu?

Bir zaman kıskacı mı bu, acıları ahir zamana sıkıştıran, insanı insana kırdıran…Aynı zamanda aynı an da hatta şu anda; farklı farklı mekanlarda yankılanıyor acılar…Bir kadın dayak yiyor kocasından, çocuk korkuyor babasından…Soğuk, karanlık bir gecede, ailesine ağlıyor öksüz ve yetim yürekler!Gecenin karanlığıyla, çıplak sokakları adım adım ölçen, bankların altında yatan, korkuyla uykuya dalan sessiz çığlıklar…Savaşın çocukları; korkularına açlık katıp ağlıyor!Afrika susuz, Afrika aç, Afrika yetim ve öksüz, Afrika yaralı, Afrika Afrika…Arakan ağlıyor, Arakan kan ağlıyor, Allah “Lâ ilâhe illallah Muhammed’en Resulullah” diyenin diline düşüyor ölüm ve ölümler geçiyor Hakikat perdesinden, sen kör müydün be gözüm!Ve düşün; Çeçenistan, Irak, Doğu Türkistan, Filistin, Afganistan, Keşmir, Burma, Bosna Hersek, Azerbaycan, Nijerya, Cezair, Tunus, Etiyopya, Filipinler, Tayland, Arnavutluk, Kenya, Lübnan… Dünya’nın dört bir yanında, ağlıyor -bir buçuk (1,5) milyar- milyarları bulan Müslümanlar; bedenleri, ruhları yorgun düşmüş, ilaç niyetine çağrı yapıyor; “Hani kardeştik, hani bir bütündük, hani biz Allah yolunda idik, hani Hakk yolunda ve batılı ezen tarafdaydık.”Hani hani...

Ey benim sefil nefsim,

Ey benim sefil nefsim,

Yıkıl ey nefsim yıkıl,

Dua ile...