Dua ederken avuçlarımda kendimi görebilmekti bazen acziyet.Secdeye yöneldiğimde sadece kendimi düşünmekti Seni sevmek...Seni sevmek kolay değil kusursuzluğuna binaen...Seni sevmek,kusursuz olduğun için zordu...Senin bize bahşettiklerinden dolayı,teşekkürü hamd bilmekte zorlanmak ise utançların en büyüğüydü...
Yaşam boyu baktıklarımızı hep yüzeysel görmek,yaşamayı yaşayamamaktı...Herşeyde Seni görmek varken,herşeyde vesile olanı anardık...Biz neden bu kadar yobazdık?Verene değil de,neden Verenin vesilesine takılır kalırdık ki?
Fani duyguların sınırı yoktur be insanoğlu...Sana verilene hamd etmeyecek kadar utanç verici şereftesin.Kainatı bile dar görensin kendinde.Muhammed İkbal der ya:''İnsana sığabilene kainat,Kainata sığamayana insan derim!''Doğru demiş üstad.Hangi insan şu kainata sığabildi ki?Hangi insan ölümsüz ki?Hiç biri...O halde aczimizin kudretini bilip kendimize dur bir yerde demesini bilmeliyiz...
Dur bakalım,geriye dönüp bir bak sonra ilerideki yolunu hesap et...