Kaç zaman oldu bilmiyorum sesini duymayalı,kaç zaman oldu yüzünü görmeyeli… Kalbim senden uzak olmadı aslında hiç,senin için attı küçük yüreğim her daim, Sen uzakta olsan da bu biçare sevenden bilmelisin ki o seni taşıyor kalbinde, Biliyorum kalbim küçük ama sevgin çok büyük Taşımak belki çok zor sevgini bu küçük yürekte, Ama bil ki sevginle devleşiyor ufacık yüreğim,ummana dönüyor. Sen şimdi yad ellerde seni sevenden habersiz geçiriyorken günlerini Sensiz geçmiyor benim günlerim,saatlerim,dakikalarım Oturuyorum sensiz gecelerde bir başıma ay ışığının altında Süreyya yıldızıyla sevgimi yolluyorum sana, derdimi ona anlatıyorum Nedendir bilmem ama sanki beni en çok anlayan, bana en yakın olan Süreyya yıldızıymış gibi geliyor Sanki o da sevdiğinden, yarinden çok uzaklarda yalnız kalmış gibi bakıyor her gece bana Kuşlarla söyleşiyorum yeşil kırlarda, Denizlerle paylaşıyorum derdimi Güneşe çalım satan bir çocuk gibi sensizlikten kaçıyorum Sensiz ne üşüyorum soğuklarda,ne de ısınıyorum sıcak mevsimlerde.. Sıcak mevsimlerde üşüyorum,ısınıyorum soğuklarsa sensizken Karabasan gibi çöküyor üzerime gecelerde sensizlik Sıtma nöbetlerine tutulur gibi tutuluyorum sensizlik nöbetlerine, Ruhum daralıyor,mengeneye atılmış gibi sıkılıyorum sensiz geçen her dakikamda Sensizlik nöbetlerinin en yoğun olduğu anlarda nedendir bilmem dinginleşiyorum bir anda Umut çiçekleri yeşeriyor gönlümde, Efkarım dağılıyor,hüzünlerim sükun denizine dönüyor, Kalbim sadece senin için atmaya başlıyor,unutuyorum varlığımı, Tutunuyorum sevgine,sarılıyorum hasretine ve gülümsüyorum kaderime Bir ses duyuyorum çünkü içimde:“Üzülme sevdiceğim,BİR GÜN MUTLAKA bitecek bu hasret;belki bu dünyada,belki varlıklar aleminde.”