ÇANAKKALE’DE ŞAHLANAN RUH

Her bir metrekaresi şehitlerimizin aziz kanlarıyla sulanmış Vatan topraklarımızın, en kanlı toprağıdır Çanakkale…

Günde dört öğün yemek yiyen düşmana karşı, Mehmetçiklerin sabah yağsız buğday çorbası, akşam şekersiz üzüm hoşafı yiyerek, Allahü Ekber nidalarıyla Şehadete koştuğu yerdir Çanakkale…

Yarası hafif olan Vatan evlatlarının, cepheye tekrar gönderilmek için narkozsuz bir şekilde canlı canlı ameliyat edildiği, ağır yaralıların ise tedavi edilmeksizin bir ağaç gölgesinde bekletildiği yerdir Çanakkale…

Yiyecek bir şey bulamayan Yiğitlerin, açlık hissini gidermesi için cebinde taşıdığı baklayı ağzında dolaştırarak öğünü savuşturduğu yerdir Çanakkale…

Cenab-ı Hakkın inayetiyle, Efendimiz’in ruhaniyetiyle hazır bulunduğu, Allah ve Peygamber aşkıyla gözünü kırpmadan, düşmana karşı koyan Mehmetçiğin “Çanakkale Geçilmez” destanını, tarihin altın sayfasına yazdırdığı yerdir Çanakkale…

Osmanlıya, son darbeyi vurmak isteyen “Yedi Düvelin”, kendi kazdığı kuyuya düştüğü yerdir Çanakkale…

Altı asır boyunca dünyaya ADALET ile hükmetmiş bir Millete kurulan tuzakların, Allah (c.c) tarafından boşa çıkarıldığı ve ehli küfre, DUR! dediği yerdir Çanakkale…

Necmettin Halil ONAN’ın ifadesiyle

“Dur yolcu! Bilmeden gelip bastığın bu toprak, bir devrin battığı yerdir.

Eğil de kulak ver, bu sessiz yığın, bir vatan kalbinin attığı yerdir” Çanakkale…

Çanakkale'de yaşananlar, sadece kuru bir "savaş" kelimesiyle açıklanamaz! Çanakkale’de yaşananlara ancak bir milletin "Şahlanışı, dirilişi, küllerinden yeniden doğuşu" denilebilir. Osmanlı torunu yiğit Mehmetçikler, dünyanın "Süper Güçler"ine silahlarıyla değil, yüreklerindeki iman gücüyle meydan okumuşlardır.

Hz. Ali'nin, Hayber Kalesi'nin kapısını sökerken şahlanışı gibi şahlanmış ve o şahlanışla 276 kiloyu sırtlanmıştır Seyit Onbaşı… O şahlanışın tesiriyle periskopun başına geçip, Mehmetçik’e adeta ölüm yağdıran düşman gemisini top atışıyla yakalamış ve sadece o gemileri değil, yedi düvelin İstanbul hayalini egenin derin ve soğuk sularına gömmüştür.

Çanakkale, bu Milletin hakiki manada Millet olduğu ve düşmana karşı kol kola, omuz omuza verdiği yerdir. Trabzonlu Mehmet ile Maraşlı Ahmet, Diyarbakırlı Hasan ile İzmirli Ali, İstanbullu Recep ile Antalyalı Mustafa… Bursalısı, Konyalısı, İstanbullusu Ankaralısı, Muşlusu, Burdurlusu, Rizelisi, Edirnelisi, Karslısı… Tüm Mehmetlerin ortak eseridir Çanakkale…

Çanakkale, emperyalist devletlere göstermiştir ki, bu iş onların düşündüğü gibi topla tankla, gemiyle kalabalık orduyla maddi güçle teslim alınabilecek bir yer değildir. Hesaba katmadıkları şey; Elinde silahı, heybesinde yiyecek ekmeği, ayağında çarığı olmayan ama şehadet şerbetini içmek için sıraya girmiş bir İman ve o İman’ın yılmaz temsilcisi vatanperver Mehmetçiktir.

“Hasta adam” denilen Osmanlıyı yıkmaya gelen İngiliz, Mehmetçiğin destansı direnişi karşısında, Osmanlıyı yıkamadığı gibi kendisi içeride darmadağın olmuştur. Boğazları hedefleyen Rusların,  “boğazları kurumuştur adeta, yutkunamaz olmuşlardır” sıcak deniz hayalleri egenin soğuk sularına düşmüştür, sonunda orada da düzen değişmek zorunda kalmıştır.

Çanakkale, Türklere yeni bir ruh, sömürge durumundaki Müslüman ülkelere ise bir iman ve ümit meşalesi yakmıştır. Bugün gerek ülkemizde ve gerekse İslam coğrafyasında bu ruha yeniden ihtiyaç duyulmaktadır. Ülkemizi ve Âlemi İslam’ı, feraha ve felâha kavuşturacak olan ruh, Çanakkale ruhudur. 

Çanakkale’de şahlanan ruh, milletimizin mayasını oluşturan ruhtur. Bu ruh, dinin, vatanın, namusun, bayrağın, kısaca bizi biz yapan değerlerin en zor şartlarda bile feda edilemeyeceğini açık bir şekilde ortaya koymuştur. Bu ruhu yaşattığımız müddetçe ulaşamayacağımız hiçbir hedef, başaramayacağımız hiçbir iş, üstesinden gelemeyeceğimiz hiçbir sorun ve yenemeyeceğimiz hiçbir düşman yoktur.

O günün şartlarında kıyaslandığında bizim Çanakkale’de zafer kazanmamız imkânsızdı ama kazandık.  Peki, ama aralarında dağlar kadar fark olan iki güçten nasıl oldu da “zayıf olanı” kazandı?

Bu zaferi maddi bakımdan açıklamak mümkün değildir. Maneviyat penceresinden bakınca da, bu zaferin ancak ve ancak Allah’ın yardımı ve Mehmetçiğin yüreğindeki iman dolayısıyla olduğu aşikârdır.

Çanakkale Savaşındaki İtilaf devletlerinin komutanı İngiliz General Hamilton: "Bizi Türklerin maddi gücü değil, manevi gücü mağlup etti. Çünkü onların atacak barutu bile kalmamıştı. Fakat biz gökten inen güçler ile mücadele ettik. / Allah ile harp ettik! Tabii ki de yenildik..." demiştir.

Millet olarak yapmamız gereken, istikbalimiz olan yavrularımızı henüz okula başlamadan, bizzat destanın yazıldığı o topraklara götürüp bu toprakların nasıl kazanıldığını onlara anlatarak “Çanakkale Ruhu”nu küçük yaşlarda körpe zihinlere aşılamaktır. Eğer biz Çanakkale’de dedelerimizin yaşadıklarını çocuklarımıza tam manasıyla anlatabilirsek, başka başka milletlere özenmelerine gerek olmadan bu Vatana, bu Millete, bu Bayrağa, bu Dine canları pahasına sahip çıkarlar.

Çanakkale; Kadını, erkeği, yaşlısı genci tüm milletin ortak destanıdır. Cepheye mermi taşırken yolda donarak şehit olan Şerife Bacıları... Hayatının baharında cepheye koşan delikanlıları... Yavrusunu vatana kurban olsun diye kınalayıp cepheye gönderen anaları unutmayalım ve onların ruhlarına hediye etmek üzere Yasin’ler, Fatiha’lar okuyalım... 

Bu vesile ile Çanakkale Savaşına katılan bütün şehit ve gazilerimizi rahmet ve minnetle yâd ederek, Çanakkale'de göğsünü düşmana siper eden Mehmetçiğin destanını yazan milli şairimiz Mehmet Akif Ersoy’un dizeleriyle yazımızı noktalayalım.

Ey bu topraklar için toprağa düşmüş asker!

Gökten ecdât inerek öpse o pâk alnı değer.

Ne büyüksün ki, kanın kurtarıyor TEVHİD'i, 

BEDR'inarslanları ancak bu kadar şanlı idi.

Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?

Gömelim gel seni tarihe desem sığmazsın.

Ey şehit oğlu şehit isteme benden makber, 

Sana âğuşunu açmış duruyor PEYGAMBER.

Selâm, Sevgi ve Dua ile…