Usta Kalem Nalan TEKİN'in Kaleminden

SAZAK MEVSİMİ

Sazak mevsimi,

İçimin ürpertiyle doluştuğu

Sazak mevsimi...

Ne vakit kuş cıvıltısıyla karışık bir ses duysam irkilirdim.

Hasta odaları aklıma gelirdi.

Kimsenin uğramadığı,

Hastalığa hastalık katan hasta odaları.

Terk edilmiş, beyaz önlüklü hayaletlerden başka

Kimsenin uğramadığı hasta odaları...

Sazak mevsimi;

İçimi her zaman acıtan bahar…

AZZE

Selam Azze.

Ellerini annesinin bağrında unutan çöl çiçeği.

İsmi gibi aziz ve yüce olan kız.

Kaderini ve güzelliğini Bağdat’ın bağrından alan

efsunlu çocuk.

Annesinin yürek yangını, babasının umudu.

Selam Azze.

Hayatla olan mücadelesinde

yokluk ve hiçlik makamının,

tüm merhalelerinden geçen kız.

Baharın gelişine hazırlık yaparken,

soğuk ülkelere kaçırılan melek.

Selam Azze.

Selam adı gibi yüce ve şerefli olan kadın.

Çekinme, rahat uyu şimdi.

Bundan sonra kimse ilişemeyecek toprağına.

SAVAŞTA SON FASIL

Sonra bahar,

Ardından türkülerin avazlara sonuna kadar eşlik ettiği bir hava,

içlerinden birisi kalabalığa karışacak

"Savaş türkülerine son!"

Ve savaş türküleri savaşlarla beraber tarih olacak.

Hoşça kalın kış masalları,

Önümüz bahar, önümüz aydınlık, önümüz huzur,

son bir gayretle önümüz kardeşlik.

TUHAFTAN BİR HİKAYE

Perdeyi araladı yıllar sonra,

Vakur bir tavırla

yüzyıl önce yarım kalmış sigarasını yaktı.

İçinden tuhaf bir hikâye geçiyordu:

"Günlerden pazardı, kuşlar göç etmekten vazgeçmiş geri dönüyorlardı."

Sonra vazgeçti, devam etmedi tuhaf hikâyesine.

Aynanın karşısına geçti.

Garipsedi kendini, saçlarını, gözlerini, yüzündeki yolları, sararmış dişlerini, gözlerindeki anlamsız bakışları.

Sırtını döndü aynaya, daha fazla tahammül edemedi karşısındaki tuhaf surette.

Sonra araladığı perdeden dışarıya baktı gene.

Kardı, kıştı, bir çocuk ağlıyordu, birileri ölüyordu, birileri seviyordu, birileri sevmiyordu, birileri açtı, birileri toktu, birileri vardı, birileri yoktu.

Sonra yavaşça perdeyi yüzyıllık ömrüne çekti gene.

Nalan TEKİN