İNCE SIZI

Canı ta derinden yanana hiçbir şey merhem olmaz derler...Ta ki bedelini alana ve canını yakana can yanması gelene kadar...

Herkese ,her makama dert anlattıldığı  gibi asıl ilk önce yaradana başvuru/ ihbar / şikayet etmek lazım.çünkü o makama giden şükür veya şikayet gerçekten anında kayda alınıp işleme koyulur.Fakat kişi yarı ümitli yarı ümitsiz beklemede kıvranır ve kötüye birşey olmuyor der durur.Aslında kötüye hep birşeyler olur.Fakat tevekkül azlığı kişiyi sabırsız yapar,görüşünü daraltır ve yanıltır...

Allah kulunun hakkını savunan ve sahip çıkandır.Kimsesizin kimsesi,gecenin karanlığında bir karıncanın ayak sesinden haberdar olandır.Kuluna şahdamarından daha da yakındır.öyleyse endişelenecek birşey de yok demektir...

Manevi dayanak inancı her sıkıntı karşısında güçlü kalmanın yollarından en önemlisidir.Bu düşünce tam oturduğunda ruhsal ve bedensel hırpalanmalar bitecektir.Psikolojiyi en çok hırpalayan kısım haksızlığa ugramış olmakla birlikte karşıdakinin bedel ödemediğini düşünmektir.Kızgınlık ve tepki vermek kişiyi esir etmediği - davranış bozukluğuna sebep olmadığı sürece normal bir duygudur.Kin ve nefret, duyguya yenik düşüldüğü noktada yeşerir.Sonucunda bu hissin kuvvet dercesine göre ruhsal ve bedensel hastalıklar hızla nüksetmeye başlar.Çünkü bu çok ağır bir duygudur ve bir süre sonra beden kaldıramaz.Yoğun ve negatif enerji potansiyeli bir nevi patlama yapar,yani keskin sirke küpüne zarar verir.Kin ve nefret,zehiri kişinin kendine enjekte edip,başkasının ölmesini beklemesidir.Şu unutulmamalıdır ki;önce duygular,sonra beden hastalanır.İyileşme de aynen böyledir...

Allah bazan zalime de bir zalim musallat ederek başını belaya sokar,bazan direk sıkıntı verir.Öyle ki nasıl olduğunu anlamadan kıskıvrak yakalar.Ayrıca kim zulme susarsa,suskunluğuyla gözyumduğu için o da akıbete ortaktır ve bedelini beraber öder.Çünkü : (vallah-u azizun zuntikam) muhakkakki,allah intikamını alır...

Eller gözyaşıyla açıldığı andan itibaren olayların oluşumu başlar sanki ve bir bir olaylara yön veren sebepler başlar.Büyüklerin dediği gibi : Alma mazlumun ahını ,çıkar aheste aheste..Fakat,insanoğlu hemen olsun ister,çünkü çok aceleci ve sabırsızdır...

Bizler 5 duyumuzla herşeyi algılayıp,inandığımız için,öyle de bedel isteriz..

Görmek : olaylara şahit olmak / Duymak :olanları duymak

Tatmak :olayları konuşmak/ Dokunmak :olayları hissetmek

Koklamak :olayla yaşanan o psikolojik havayı içine çekmek

Fakat 5 duyu harici iç hesaplaşma-yüzleşme vardır ki,ince sızıdır ve ince ince insanı yer...

Bir gün gelir de ;

- Zulümleriyle sıkıntı verenler bir bir karşınıza boynu bükük çıkarsa,

- Her birinin başında kendileri gibi zalimler varsa ve onlar da ağlıyorsa,

- Üstüne üstlük başlarındaki zalimleri,derdi gelip sana dert yanıyorsa,

- Her şeye rağmen senin başın dik iken,onlar yüzüne bakmakta zorlanıyorsa,

- Dili kendini temize çıkarmaya çalışırken,her uzvu 'ben belamı buldum' diye çığlık atıyorsa,

İşte o zaman acımak ve affetmek vaktidir.Adalet tecelli edip,o bulacağını bulmuştur.Her derdin bir ilacı vardır ve zamanla iyileşir.Fakat vicdan azabı,o ince sızı insanın zamanını zehreden,gecesini uykusuz-gündüzünü huzursuz yapan geçmez bir yaradır...

kul zulmeder,fakat kader adalet eder...

Psk.Ayşegül Keskin / Hipnoterapist